پوچست قماش تو به اظهار از بیدل دهلوی غزل 2735

1 پوچست قماش تو به اظهار تلافی ای‌ کسوت موهوم فنا رنگ نبافی

2 نشکافت کس از نظم جهان معنی تحقیق از بسکه بهم تنگ نشسته‌ست قوافی

3 در فکر خودم معنی او چهره‌گشا شد خورشید برون ریختم از ذره شکافی

4 آیینه دلان جوهر شمشیر ندارند اجزای مدارایی ما نیست مصافی

5 زندانی حرمانکدهٔ داغ وفاییم بر ما نتوان بست خطاهای معافی

6 خون ناشده ره در دل ظالم نتوان برد جز آب‌که دیده‌ست ز شمشیر غلافی

7 زین ما و من اندیشهٔ تحقیق که دارد معنی نفروشی به سخنهای ‌گزافی

8 تا محمل آسایش جاوید توان بست یک آبلهٔ پاست درین مرحله ‌کافی

9 گو این دو سه رنگت به توهّم نفریبد آیینه مشو تا نکشی منت صافی

10 زان پیش که احسان فلک شعله فروشد بیدل عرقی ریز به سامان تلافی