روزگاریست که سودایِ بتان دینِ من است
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 روزگاریست که سودایِ بتان دینِ من است غمِ این کار نشاطِ دلِ غمگینِ من است
2 دیدنِ رویِ تو را دیدهٔ جان بین باید وین کجا مرتبهٔ چشمِ جهان بینِ من است؟
3 یارِ من باش که زیبِ فلک و زینتِ دهر از مه روی تو و اشکِ چو پروینِ من است
4 تا مرا عشقِ تو تعلیمِ سخن گفتن کرد خلق را وردِ زبان مدحت و تحسینِ من است
5 دولت فقر خدایا به من ارزانی دار کاین کرامت سببِ حشمت و تمکینِ من است
6 واعظِ شَحنه شناس این عظمت گو مفروش زان که منزلگهِ سلطان، دلِ مسکینِ من است
7 یا رب این کعبهٔ مقصود تماشاگه کیست؟ که مغیلانِ طریقش گل و نسرینِ من است
8 حافظ از حشمتِ پرویز دگر قصه مخوان که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است
معنی شعر:
در آتش عشق عزیزی می سوزی و گدازی و افسرده و رنجور شده ای. تنها با ثبات قدم، جهد و پایداری، سعی و کوشش، استوری و مقاومت و صبر به مقصود خواهی رسید.