1 ای غمزۀ تیز تو جگر خواره وی لعل تو طیرۀ شکر پاره

2 هم وعدۀ تو دراز بی حاصل هم چشم ضعیف تو ستمکاره

3 برگشته بصد هزار نومیدی از کوی تو عاشقان بیچاره

4 همچون گل و لاله و خور پیشت بر خاک همی نهند رخساره

5 مگذار که زلفکان هندویت ناهمواری کنند همواره

6 هر گه که کنم حدیث وصل تو گوید غم تو که هان، دگر باره

7 شد در دل ما بدولت عشقت غم خانه نشین و صبر آواره