خوش است خلوت اگر یار یارِ از حافظ شیرازی غزل 160

1 خوش است خلوت اگر یار یارِ من باشد نه من بسوزم و او شمعِ انجمن باشد

2 من آن نگینِ سلیمان به هیچ نَسْتانَم که گاه گاه بر او دستِ اهرمن باشد

3 روا مدار خدایا که در حریمِ وصال رقیب محرم و حِرمان نصیبِ من باشد

4 هُمای گو مَفِکَن سایهٔ شرف هرگز در آن دیار که طوطی کم از زَغَن باشد

5 بیانِ شوق چه حاجت؟ که سوز آتش دل توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد

6 هوایِ کویِ تو از سر نمی‌رود آری غریب را دلِ سرگشته با وطن باشد

7 به سانِ سوسن اگر دَه زبان شود حافظ چو غنچه پیشِ تواش مُهر بر دهن باشد