پر داغ دل از جور جهانیست مرا از کلیم رباعی 6

1 دل پس از طوف حرم بر در میخانه نشست هر کجا شیشه می دید چو پیمانه نشست

2 رفتی از دیده و من دشمن چشمم، که چرا بسفر زود رود هر که درین خانه نشست

1 دنبال اشک افتاده ام جویم دل آزرده را از خون توان برداشت پی نخجیر پیکان خورده را

2 با این رخ افروخته هر جا خرامان بگذری از باد دامن می کنی روشن چراغ مرده را

1 هرگز دلت نشان گذار وفا نداشت سنگی که ره فتاد بر او نقش پا نداشت

2 دل از هجوم درد تو شرمندگی کشید ویرانه حیف درخور سیلاب جا نداشت