1 در خور اگر نییم می لعل فام را ای کاش تر کنند به بویی مشام را

2 بر قدر زخم مرهم لایی نمی دهند زان می که طعم و بوش گزد مغز و کام را

1 عشق دهد با دل شوریده تاب پرورش ذره کند آفتاب

2 کم نشود سوز دل از سیل اشک آتش سودا ننشیند به آب

1 به حرف اهل غرض قرب و بعد ما بندست دل شکسته ما را هزار پیوندست

2 از آن دمم که به حیرت فکنده دیدن او نگه به گوشه چشمم هنوز در بندست