خلقی‌ست غافل اینجا از از بیدل دهلوی غزل 2467

1 خلقی‌ست غافل اینجا از کشتن و درودن چون خوشه‌ های‌ گندم صد چشم و یک غنودن

2 گل‌ کردن حقیقت چندین مجاز جوشاند بر خویش پرده‌ ها بست این نغمه از سرودن

3 گر نوبهار هستی این رنگ جلوه دارد نتوان زد از خجالت‌ گل بر سر نمودن

4 آن به‌ که همچو طاووس از بیضه بر نیایی چشم هزار دام‌ست در راه پر گشودن

5 رفع صداع هستی در سجده صندلی داشت بر عافیت تنیدیم آخر زجبهه سودن

6 گوش از فسانهٔ ما پیش از تمیز بربند حرف زبان شمعیم داغ دل شنودن

7 ای حرص جبهه‌واری عرض حیا نگهدار تاکی به رنگ سوهان سرتا قدم ربودن

8 سیلاب خانه اینجا تشویش رفت و در بست غارتگری ندارد آیینه جز زدودن

9 تحقیق موج بی‌آب صورت نمی‌پذیرد از خویش نیز خالیست آغوش‌ بی‌تو بودن

10 بر رشتهٔ تعلق چندین مپیچ بیدل جز درد سر ندارد از موی سر فزودن