1 گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا از بلای عشق او روزی امانستی مرا

2 گر مرا روزی ز وصلش بر زمین پای آمدی کی همه شب دست از او بر آسمانستی مرا

1 ای آتشِ سودایِ تو خون کرده جگرها بر باد شده در سرِ سودایِ تو سرها

2 در گلشنِ امّید به شاخِ شجرِ من گل‌ها نشکفتند و برآمد نه ثمرها

1 جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا باز هم در خط بغداد فکن بار مرا

2 باجگه دیدم و طیار ز آراستگی عیش چون باج شد و کار چو طیار مرا