رفت آن که به صبر خود گمان از طبیب اصفهانی رباعی 29

1 حیف از تو که ارباب سخن را نشناسی از مرغ چمن زاغ و زغن را نشناسی

2 عمریست نفس سوخته ام حیف بسی هست کز مرغ قفس مرغ چمن را نشناسی

1 آرد شبیخون چون هجرت ای ماه گیرد بلندی شبهای کوتاه

2 مجنون محزون گریان بوادی لیلای سرخوش خندان بخرگاه

1 ما را که با تو غیر وفا در میانه نیست بی جرم می کشی تو و هیچت بهانه نیست

2 از دل کدام شب که مرا خون روانه نیست باشم شهید عشق وجزاینم نشانه نیست