رفت آن که به صبر خود گمان داشتمی از طبیب رباعی 29

1 نمودی گاه زلف عنبرین گه خال مشکینم ندانستم که بیرون برد از کف دل، کدامینم

2 گلی در گلبنم نشکفت وزین حسرت که غمگینم ولی در خون از آن غلتم که محرومست گلچینم

1 ز چشم خون‌فشان خویش دارم چشم از آن امشب که از اشکم روان سازد به کویش کاروان امشب

2 مگر در بزم ما آن آتشین‌رخسار می‌آید که ما را همچو شمع افتاده است آتش به جان امشب

1 صیاد را نگر که چه بیداد می‌کند نه می‌کشد مرا ونه آزاد می‌کند

2 بنگر که یار خاطر ما شاد می‌کند با غیر هم‌نشین و مرا یاد می‌کند