نبود عجب که باشد سرگشته صدهزارش از کلیم غزل 407

1 نبود عجب که باشد سرگشته صدهزارش آنشاخ گل که گردد برگرد سر بهارش

2 غلطد بر آن بناگوش از موج زلف دیگر در آب عارض افتد چون عکس گوشوارش

3 بر قامت شهیدان خیاط عشق دوزد پیراهنی که باشد از زخم پود و تارش

4 با آنکه ناوک او در صید پر بر آرد از درد انتظارش لاغر شود شکارش

5 دامان عصمت او از باده تر نباشد کز برق حسن شد آب، آئینه در کنارش

6 بر لوح تربت ما ای همنشین رقم کن اینست آنکه شمعی نگریست بر مزارش

7 هر شاخ گل که باشد عارض زبلبل خود خارش زپا برون کن وز سینه خار خارش

8 از کام بخشی دهر منت مکش که ندهد کام دلی که ارزد وصلش بانتظارش

9 خشک وتر زمانه زنگ بقا ندارد معلوم می توان کرد از شبنم و شرارش

10 عاقل از آن ز دنیا گیرد کناره کاین بحر هر گوهری که دارد افتاده بر کنارش

11 دیگر کلیم زردی از هیچ رو نه بیند روئی که سرخ دارد سیلی روزگارش