1 در حق حقّ غضب روا نبود زانکه صاحب غضب خدا نبود

2 غضب و حقد هر دو مجبورند وین صفت هردو از خدا دورند

3 غضب و خشم و کین و حقد و حسد نیست اندر صفات فرد اَحد

4 همه رحمت بود ز خالق بار هست بر بندگان خود ستّار

5 می‌دهد مر ترا به رحمت پند به خودت می‌کشد به لطف کمند

6 گر نیایی بخواندت سوی خویش به تلطّف بهشت آرد پیش

7 زانکه هستی بدین سرای دریغ تو گرفته ز جهل راه گُریغ

8 دُرّ توحید را تویی چو صدف آدم تازه را شدی تو خلف

9 گر کنی ضایع آن در توحید شوی از مفلسی ز مایه فرید

10 ور تو آن درّ را نگهداری سر ز هفت و چهار بگذاری

11 به سرور ابد رسی پس از آن نرسد مر ترا ز خلق زیان

12 در زمانه تو سرفراز شوی در فضای ازل چو باز شوی

13 دست شاهان ترا شود منزل هر دو پایت برآید از بُن گِل