گر شرم وصالت نبود قفل زبانم از قدسی مشهدی غزل 337

1 گر شرم وصالت نبود قفل زبانم گویم که فراق تو چها کرد به جانم

2 هنگام شکایت ز تو، از بس که گزیدم چون بار صنوبر شده صد پاره زبانم

3 لرزد چو جرس بر سر هر ناله مرا دل گویا که به غمهای تو پیوسته فغانم

4 گر بر ورق دل نهم انگشت، ز گرمی چون خامه مو دود برآید ز بنانم

5 امروز نیم رانده ز بزم تو چو قدسی عمری‌ست که از دور به حسرت نگرانم