به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2256

1 به قرار تو او رسد که بود بی‌قرار تو که به گلزار تو رسد دل خسته به خار تو

2 گل و سوسن از آن تو همه گلشن از آن تو تلفش از خزان تو طربش از بهار تو

3 ز زمین تا به آسمان همه گویان و خامشان چو دل و جان عاشقان به درون بی‌قرار تو

4 همه سوداپرست تو همه عالم به دست تو نفسی پست و مست تو نفسی در خمار تو

5 همه زیر و زبر ز تو همگان بی‌خبر ز تو چه غریب است نظر به تو چه خوش است انتظار تو

6 چه کند سرو و باغ را چو نظر نیست زاغ را تو ز بلبل فغان شنو که وی است اختیار تو

7 منم از کار مانده‌ای ز خریدار مانده‌ای به فراغت نظرکنان به سوی کار و بار تو

8 بگذارم ز بحر و پل بگریزم ز جزو و کل چه کنم من عذار گل که ندارد عذار تو

9 چه کنم عمر مرده را تن و جان فسرده را دو سه روز شمرده را چو منم در شمار تو

10 چو دل و چشم و گوش‌ها ز تو نوشند نوش‌ها همه هر دم شکوفه‌ها شکفد در نثار تو

11 پس از این جان که دارمش به خموشی سپارمش ز کجا خامشم هلد هوس جان سپار تو

12 به خموشی نهان شدن چو شکارم نتان شدن که شکار و شکاریان نجهند از شکار تو

13 همه فربه ز بوی تو همه لاغر ز هجر تو همه شادی و گریه شان اثر و یادگار تو