1 بود وقتی منجّمی کانا همچو اهل زمانه نابینا

2 پادشاهی ورا به خدمت خواند گاه و بی‌گاه پیش خود بنشاند

3 پادشا مر ورا سؤالی کرد مشکلش از ره محالی کرد

4 پادشا زیرک و جهان‌بین بود ظاهر و باطنش پر از دین بود

5 گفت روزی برای خود بگزین رو به تقویم حال خویش ببین

6 آن زمان کت همه کمال بُوَد کوکب نحس در وبال بُوَد

7 طالعت را همه شرف باشد حال تو بر تو منکشف باشد

8 هیچ نکبت نباشدت پیدا خیز و دل شادمانه پیش من آ

9 تاترا خلعتی دهم در خور تا شود فقر و فاقه‌ات کمتر

10 مرد ابله برفت و روز گزید وآنچه مقصود شاه بود ندید

11 بامدادی بَرِ شه آمد زود که از آن بهترینش روز نبود

12 شاه چون دید مرد را دلشاد صد در از رنج و غم برو بگشاد

13 گفت در حال گردنش بزنید بسته ویرا ز پیش من بکشید

14 مرد دژخیم مر ورا بکشید برد واندر زمان سرش ببرید

15 می ندانست روز نیک از بد بود تقلید امام او نه خرد