گر بود عمر به میخانه رسم از حافظ شیرازی غزل 252

1 گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر

2 خرم آن روز که با دیده گریان بروم تا زنم آب در میکده یک بار دگر

3 معرفت نیست در این قوم خدا را سببی تا برم گوهر خود را به خریدار دگر

4 یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت حاش لله که روم من ز پی یار دگر

5 گر مساعد شودم دایره چرخ کبود هم به دست آورمش باز به پرگار دگر

6 عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند غمزه شوخش و آن طرهٔ طرار دگر

7 راز سربسته ما بین که به دستان گفتند هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر

8 هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت کندم قصد دل ریش به آزار دگر

9 بازگویم نه در این واقعه حافظ تنهاست غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر