گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر
2 خرم آن روز که با دیده گریان بروم تا زنم آب در میکده یک بار دگر
3 معرفت نیست در این قوم خدا را سببی تا برم گوهر خود را به خریدار دگر
4 یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت حاش لله که روم من ز پی یار دگر
5 گر مساعد شودم دایره چرخ کبود هم به دست آورمش باز به پرگار دگر
6 عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند غمزه شوخش و آن طرهٔ طرار دگر
7 راز سربسته ما بین که به دستان گفتند هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر
8 هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت کندم قصد دل ریش به آزار دگر
9 بازگویم نه در این واقعه حافظ تنهاست غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر
معنی شعر:
از قدرناشناسی اطرافیانت آزرده و غمگین هستی ناامید افسرده و گله مند مباش. همت کن و از خداوند یاری بخواه درد دلت را با هر کسی بیان مکن