دلم که بود زآلایش از محیط قمی هفت شهر عشق 14

1 دلم که بود زآلایش طبیعت پاک گرفته گرد کدورت از این نشیمن خاک

2 مَلول گشتم از این همرهان سست عنان کجا است راه نوردی مُجرّدی چالاک

3 اگر از این تن خاکی سفر کنی ای دل نخست گام نهی پای بر سر افلاک

4 بلند و پست جهان ای رفیق بسیار است گهی به چرخ برد که گذارت برخاک

5 چو نیستی است سرانجام، هرچه پیش آید به هر طریق که باشی مدار دل غمناک

6 به یاوه ابر بهاری به دجله می بارد به راه بادیه لب تشنگان شدند هلاک

7 رواق صومعه را آن زمان شکست آمد که سرکشید به اوج سپهر طارم تاک

8 نکو است هرچه کند دِلستان چه جور و چه مهر خوش است آن چه دهد او، چه زهر و چه تریاک

9 به کیش اهل کرم کافری، اگر ای دل کنی به راه عزیزان زبذل جان امساک

10 گرم رسد به گریبان جامه ی جان دست کنم به روز فراق تو تا به دامان چاک

11 من و خیال خلاف رضای تو، هیهات! تو و هوای حصول مراد من؟ حاشاک

12 ز یُمن دوستی بندگان خسرو دین ز دشمنی زمانه، مرا نباشد باک

13 ولیّ حق حسن بن علی، شه کونین امام یازدهم، سبط خواجه ی لولاک

14 بزرگ آیت یزدان که درک ذاتش را توان نمودن گر ذات حق شود ادراک

15 خدیو کون و مکان، شهسوار مسک وجود که بسته سلسله ی کائنات بر فتراک

16 شها وجود دو عالم طُفیل هستی تو است تو اصل فیضی و ارواح عالمین، فداک

17 به لطف عام تو دارد «محیط» چشم امید در آن زمان که سپارد طریق تیره مغاک