در مشهد کویت از ادیب الممالک فراهانی غزل 115

1 در مشهد کویت آمده بود سرمست دی از خمار باده

2 مادر زن خویش را گرفت او چون توپ بیاری عراده

3 نیمی چو ز شب گذشت دیدم کامد به سرای رو گشاده

4 این بنده ز جای جسته گفتم ای قوم دیگر چه روی داده

5 گفتند قلی ز عشق لیلی در مضج قیس رو نهاده

6 گفتم بزنید آقلی را کاین پای غلط بجا نهاده

7 دستش شکنید و مغز کوبید تا برگردد ازین اراده

8 یک چند تن از ملازمانم دیدم که برویش اوفتاده

9 بیچاره بریز چوب ایشان می خواند عدیله و شهاده

10 این نص حدیث و صدق محض است باور منما ازین زیاده