چه خوش بود دو دلارام دست از سعدی شیرازی غزل 463

1 چه خوش بود دو دلارام دست در گردن به هم نشستن و حلوای آشتی خوردن

2 به روزگار عزیزان که روزگار عزیز دریغ باشد بی دوستان به سر بردن

3 اگر هزار جفا سروقامتی بکند چو خود بیاید عذرش بباید آوردن

4 چه شکر گویمت ای باد مشک بوی وصال که بوستان امیدم بخواست پژمردن

5 فراق روی تو هر روز نفس کشتن بود نظر به شخص تو امروز روح پروردن

6 کسی که قیمت ایام وصل نشناسد ببایدش دو سه روزی مفارقت کردن

7 اگر سری برود بی‌گناه در پایی به خرده‌ای ز بزرگان نشاید آزردن

8 به تازیانه گرفتم که بی دلی بزنی کجا تواند رفتن کمند در گردن

9 کمال شوق ندارند عاشقان صبور که احتمال ندارد بر آتش افسردن

10 گر آدمی صفتی سعدیا به عشق بمیر که مذهب حیوان است همچنین مردن