1 بود آن دیوانه دل برخاسته وز غم بی نانیش جان کاسته

2 میگریست از غم که یک نانش نبود چون نبودش نان غم جانش نبود

3 آن یکی گفتش که مگری ای نژند کان خداوندی که این سقف بلند

4 بی ستونی در هوا بنهاد او روزی تو هم تواند داد او

5 مرد مجنون گفت ای کاش این زمان از برای محکمی آسمان

6 حق تعالی صد ستون بنهادهٔ بی زحیری نان می میدادهٔ

7 نان خورش میباید و نانم کنون من چه دانم آسمان بی ستون