به دل دیرین بنایی بود کندم از وحشی بافقی غزل 322

1 خیز و به ناز جلوه ده قامت دلنواز را چون قد خود بلند کن پایهٔ قدر ناز را

2 عشوه پرست من بیا، می زده مست و کف زنان حسن تو پرده گو بدر پردگیان راز را

1 به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد زبان ببند که آنجا بیان نمی‌باشد

2 میان عاشق و معشوق یک کرشمه بس است بیان حال به کام و زبان نمی‌باشد

1 ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد حریف ساغر و هم مشرب پیمانه خواهم شد

2 اگر بیند مرا طفلی به این آشفتگی داند که از عشق پری رخساره‌ای دیوانه خواهم شد