1 چنین گفتست آن پاکیزه گوهر که دینی دوست از سگ هست کمتر

2 چو مرداریست این دنیای غدّار سگان هنگامه کرده گردِ مردار

3 چو سگ زان سیر شد بگذارد آنرا که تا یک سگ دگر بردارد آنرا

4 ذخیره نهد او از هیچ روئی نیندیشد ز فردا نیز موئی

5 ولی هر کس که دنیاجوی باشد همیشه در طلب چون گوی باشد

6 چو گوئی می‌دود دایم ز عادت که تا یک دم کند دنیا زیادت

7 اُمید عمر یک روزش نه وانگاه غم صد ساله بر جانش بیک راه