ناگفته ماند صد سخن آرزو مرا از قدسی مشهدی غزل 27

1 ناگفته ماند صد سخن آرزو مرا لب بسته ناامیدی ازین گفتگو مرا

2 در چشم خلق بس که مرا خوار کرده‌ای نشناسد آب روی، کس از آب جو مرا

3 دور از تو کار خنجر الماس می‌کند ساقی گر آب خضر کند در گلو مرا

4 من دل به خال و خط ندهم مهر پیشه کن بلبل نیم که مست کند رنگ و بو مرا

5 پیمان ما به باده درست است داده‌اند روز نخست دست به دست سبو مرا

6 خوردم هزار زخم نمایان ز تیر او هرگز نبود لطف چنین، چشم ازو مرا

7 قدسی چه حال است که آلوده‌تر شوم هرچند آب دیده کند شستشو مرا