حاشاکه مرا طعن‌کسان بر از بیدل دهلوی غزل 1053

1 موج پوشید روی دریا را پردهٔ اسم شد مسما را

2 نیست بی‌بال اسم پروازش کس ندید آشیان عنقا را

1 در طلب تا چند ریزی آبروی‌کام را یک سبق شاگرد استغناکن این ابرام را

2 داغ بودن در خمار مطلب نایاب چند پخته نتوان‌کرد زآتش آرزوی خام را

1 ای خیال قامتت آه ضعیفان را عصا بر رخت نظاره‌ها را لغزش از جوش صفا

2 نشئهٔ صدخم شراب‌از چشم‌مستت‌غمزه‌ای خونبهای صد چمن از جلوه‌هایت یک ادا

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را