نشاطم می‌کشد چون از تنم از فضولی بغدادی غزل 166

1 نشاطم می‌کشد چون از تنم پیکان برون آید که شاید دامن پیکان گرفته جان برون آید

2 نخواهم ماند زنده چون نجاتم دادی از هجران بمیرد هر شرر کز آتش سوزان برون آید

3 غباری کان مقیم درگهت تا شد نمی‌خواهد که گردد آدم وزان روضه رضوان برون آید

4 بهر چشمی که آید همچو دود از اشک تر سازد سیه‌بختی که او از آتش هجران برون آید

5 به یاد غنچه خندان او مردم عجب نبود که از خار مزاحم غنچه خندان برون آید

6 نخواهد برد وقت مرگ اجل از سینه‌ام جز غم به خانه هرچه باشد چون بکاوند آن برون آید

7 فضولی هست در دل تیر او بسیار می‌ترسم که با سیلاب خون از دیده چون مژگان برون آید