بی‌پرده است و نیست عیان از بیدل دهلوی غزل 1727

1 بی‌پرده است و نیست عیان راز من هنوز از خاک می‌دمد چوگلم پیرهن هنوز

2 عمریست‌ چون‌ نفس همه جهدم ولی چه سود یک‌گام هم نرفته‌ام از خویشتن هنوز

3 چون شمع خامشی‌که فروزی دوباره‌اش می‌سوزدم سپهر به داغ‌کهن هنوز

4 ای محو جسم دعوی آزادیت خطاست یعنی ز بیضه نیست برون پر زدن هنوز

5 عالم به این فروغ نظر جلوه‌گاه‌ کیست شمع خیال سوخته است انجمن هنوز

6 فریاد ما به پردهٔ دل بال می‌زند نگذشته است پرتو شمع از لگن هنوز

7 اندوه غربت آب نکرده‌ست پیکرت گل نیست ای ستمزده‌، راه وطن هنوز

8 آسودگی ‌چو آب‌ گهر تهمت من است دارد ز موج دامن رنگم شکن هنوز

9 مرگم نکرد ایمن از آشوب زندگی جمع است رشته‌های امل در کفن هنوز

10 یک جلوه انتظار تو در خاطرم‌ گذشت آیینه می‌دمد ز سراپای من هنوز

11 برق تحیرم چه شد از خویش رفته‌ام پرواز من بر آینه دارد سخن هنوز

12 خاکستری ز آتش من‌گل نکرده است دل غافل است از نمک سوختن هنوز

13 از بی‌نصیبی من غفلت هوا مپرس درخون تپید شوق و نگشتم چمن هنوز

14 بیدل غبار قافلهٔ هرزه ‌تازی‌ام مقصد گم است و می‌روم از خویشتن هنوز