گمان مبر که جهان اعتماد را شاید از سعدی مفرد 14

1 پای سرو بوستانی در گل است سرو ما را پای معنی در دل است

2 هر که چشمش بر چنان روی اوفتاد طالعش میمون و فالش مقبل است

1 لاابالی چه کند دفتر دانایی را طاقت وعظ نباشد سر سودایی را

2 آب را قول تو با آتش اگر جمع کند نتواند که کند عشق و شکیبایی را

1 شراب از دست خوبان سلسبیلست و گر خود خون میخواران سبیلست

2 نمی‌دانم رطب را چاشنی چیست همی‌بینم که خرما بر نخیلست

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم