دردیست ز عشق او به جانم از صفای اصفهانی غزل 110

1 دردیست ز عشق او به جانم پیداست ز جسم ناتوانم

2 این سوز ز جان رسید بر پوست از پوست به مغز استخوانم

3 از نام و نشان خود گذشتم من بنده شاه بی‌نشانم

4 برهان جلالت من اینست پیرم به تجلی و جوانم

5 با آنکه جوانم آسمان را چون تیر گذشته از کمانم

6 چون قاصد کعبه حضورم مقصود زمین و آسمانم

7 تابنده آستان فقرم چرخست گدای آستانم

8 با آنکه تنم ز عشق موئیست در پهلوی نفس پهلوانم

9 در وادی ایمنم چو موسی بر گله خویشتن شبانم

10 ای آنکه کنی به بحر و کان روی من گوهر بحر و زرکانم

11 بگذشته ازین و آن و چون روح در صورت این و سر آنم

12 من باز سپیدم و مهیاست بر ساعد شاه آشیانم

13 پرورده نعمت حکیمم بر خوان وجود میهمانم

14 از کوزه عیسی است آبم از سفره احمدست نانم

15 با اینهمه قدر و جاه، فانی در مهدی صاحب‌الزمانم

16 من نیستم اوست کیستم من پیداست صفای اصفهانم