ما و رقیب را دل نا شاد داد از سحاب اصفهانی غزل 149

1 ما و رقیب را دل نا شاد داد گردون به هر کس آنچه ببایست داد، داد

2 آنکس که کرد قسمت رنج جهان مرا چندان که بود حوصله کم غم زیاد داد

3 زخمت نشد نصیب دل نا مراد من تا اختر خجسته کرا این مراد داد

4 هر کس نبود معتقد عفو ایزدی گوشی به پند زاهد سست اعتقاد داد

5 الفت دل ترا نتوان داد با وفا اضداد را بهم نتوان اتحاد داد

6 نه داد من نداد همین پادشاه من شاهی به ملک حسن نیاید که داد، داد

7 آگه نیم که بی تو چه بگذشت بر سرم خاکی غم فراق تو دانم به باد داد

8 کوتاه کردی از در میخانه پای من آی آسمان ز دست جفای تو، داد، داد

9 آن روز راحت دو جهانم زیاد برد گردون که مهر روی بتانم به یاد داد

10 یک دم گدائی در دیر مغان (سحاب) کی میتوان به مملکت کیقباد داد