می‌خورد خون نفس اندر دل از بیدل دهلوی غزل 247

1 می‌خورد خون نفس اندر دل غم پیشهٔ ما جوهرتیغ بود خارو خس بیشهٔ ما

2 بس که چون شمع به غم نشوونما یافته‌ایم شعله را موج طراوت شمرد ریشهٔ ما

3 سختی دهر ز صبر دل ما زنهاری‌ست آب شد طاقت سنگ ازجگر شیشهٔ ما

4 قد خم‌گشه همان ناخن فرهاد غم است سعی بیجاست به جز جان‌کنی ازتیشهٔ ما

5 شغل رسوایی و مستوری احوال بلاست کاش آرایش بازار دهد پیشهٔ ما

6 شور زنجیر جنون از نفس ما پیداست نکهت زلف‌که پیچیده بر اندیشهٔ ما

7 چشم امید نداریم زکشت دگران دل ما دانهٔ ما، نالهٔ ما، ریشهٔ ما

8 خامشیها سبق مکتب بیتابی نیست یک قلم ناله بود مشق نی پیشهٔ ما

9 نشئهٔ مشرب بیرنگی ازآن صافترست که شود موج پری درّد ته شیشهٔ ما

10 بیدل از فطرت ما قصر معانی‌ست بلند پایه دارد سخن ازکرسی اندیشهٔ ما