به بر کشید ز بس جوش نازکی از بیدل دهلوی غزل 1800

1 به بر کشید ز بس جوش نازکی تنگش فشار چین جبین ریخت با عرق رنگش

2 درین چمن سر و برگ حضور رنگ‌ کراست‌؟ حنا اگر نکشد دامن گل از چنگش

3 گلی‌ که بوی وفای تو در نظر دارد به سنگ هم چه خیال است بشکند رنگش

4 به حیرتم چه تمنا شکست دامن اشک که درد آبله پایی نمی‌کند لنگش

5 خرد نداشت سر و برگ نشئهٔ تحقیق ز یک دو جام رساندم به عالم بنگش

6 تلاش وادی نومیدی‌ام از آن بیش است که اشک سبحه‌ کشد در شمار فرسنگش

7 مزار کوهکن آن دم که بی‌چراغ شود فتیله ترکند از خون من رگ سنگش

8 اگر ز آینهٔ دل غبار بردارند عبیر پیرهن ‌کعبه جوشد از رنگش

9 نیافتیم در این عبرت انجمن سازی که چون سپند نغلتد به سرمه آهنگش

10 به خویش باز نشد چشم ما ز وحشت عمر دگر چه کار گشاید ز فرصت تنگش

11 به چار سوی تامل نیافتم بیدل ترازویی ‌که ‌گرانتر ز دل بود سنگش