شاهد آن نیست که موییّ و از حافظ شیرازی غزل 125

1 شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد بندهٔ طلعتِ آن باش که آنی دارد

2 شیوهٔ حور و پری گر چه لطیف است ولی خوبی آن است و لطافت که فُلانی دارد

3 چشمهٔ چشمِ مرا ای گلِ خندان دریاب که به امّیدِ تو خوش آبِ روانی دارد

4 گوی خوبی که بَرَد از تو؟ که خورشید آن جا نه سواریست که در دست عِنانی دارد

5 دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی آری آری سخنِ عشق نشانی دارد

6 خَمِ ابرویِ تو در صنعتِ تیراندازی بُرده از دستِ هر آن کس که کمانی دارد

7 در رَهِ عشق نشد کَس به یقین محرمِ راز هر کسی بر حَسَبِ فکر، گُمانی دارد

8 با خرابات نشینان ز کَرامات مَلاف هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد

9 مرغِ زیرک نزند در چمنش پرده سرای هر بهاری که به دنباله خزانی دارد

10 مدعی گو لُغَز و نکته به حافظ مفروش کِلکِ ما نیز زبانی و بیانی دارد