ندارد آنقدر قطع از جهان از بیدل دهلوی غزل 2007

1 ندارد آنقدر قطع از جهان غفلت اسبابم به جنبش تا رسد مژگان محرف می‌خورد خوابم

2 نفس در دل‌ گره دارم نگه در دیده معذورم خطی از نقطه بیرون نیست در دیوان آدابم

3 مگر ترک طلب گیرد درین ره دست من ورنه چو آتش دور می‌افتم ز خود چندانکه بشتابم

4 خزان پیش از دمیدن بود منظور بهار من کتان در پنبگی می‌داد عرض سیر مهتابم

5 به امید قد خم گشته محمل می‌کشد فرصت مگر پیری ازین دریا برون آرد به قلابم

6 به فکر خود فتادم معبد تحقیق پیدا شد خم سیر گریبان رفت و پیش آورد محرابم

7 چو آتش‌ گرمی پهلو ندیدم جز به خاکستر درین دیر هوس دامن زدند آخر به‌ سنجابم

8 به ‌سعی بیخودی هم از عرق بیرون نمی‌آیم زطبع منفعل تاگردش رنگست گردابم

9 خدا از انفعال می‌کشیهایم نگهدارد مزاج شرم مینایم‌، در آتش خفته است آبم

10 من بیدل نبودم اینقدر پروانهٔ جرأت دم تیغ تو دیدم ذوق‌ کشتن‌ کرد سیمابم