امر آمد از جناب الهی که از فیض کاشانی قصیده 14

1 لب برلبم نه ساقیا تا جان فشانم مست مست این باقی جان گوبرو آن جان باقی هست هست

2 چشمان مستت را مدام مستان چشم تو غلام چشمان مستت می بدست مستان چشمش می پرست

1 جمال یار که پیوست بی قرار خود است چه در قفا و چه در جلوه در قرار خود است

2 همیشه واله نقش و نگار خویشتن است مدام شیفتهٔ زلف تا بدار خود است

1 شود شود که شود چشم من مقام ترا شود شود که بینم صباح و شام ترا

2 شود شود که شوم غرق بحر نور شهود بدیده تو به بینم مگر بکام ترا