می‌جوشد از جلال الدین محمد مولوی رباعی 833

1 مه ما نیست منور تو مگر چرخ درآیی ز تو پرماه شود چرخ چو بر چرخ برآیی

2 کی بود چرخ و ثریا که بشاید قدمت را و اگر نیز بشاید ز تو یابند سزایی

1 مقریی می‌خواند از روی کتاب ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب

2 آب را در غورها پنهان کنم چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم

1 من چنان مردم که بر خونی خویش نوش لطف من نشد در قهر نیش

2 گفت پیغامبر به گوش چاکرم کو برد روزی ز گردن این سرم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو