می‌دمد صبح و کِلِّه بست از حافظ شیرازی غزل 13

1 می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

2 می‌چکد ژاله بر رخِ لاله المُدام المُدام یا احباب

3 می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

4 تخت زُمْرُد زده است گل به چمن راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

5 درِ میخانه بسته‌اند دگر اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

6 لب و دَندانْت را حقوق نمک هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

7 این چنین موسمی عجب باشد که ببندند میکده به شتاب

8 بر رخِ ساقی پری پیکر همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب