کسی از خمشی بهتر، خلق حسنی باشد؟ از واعظ قزوینی دیوان اشعار 149

1 نبود صفت لعل تو، حد سخن ما این لقمه فزونست بسی از دهن ما

2 از خون دلم خورده مگر آب، که دایم خیزد عوض سبزه غبار از چمن ما

1 ذوق برهنگی عقل از تن گرفت ما را زان خارزار دنیا دامن گرفت ما را

2 از رهگذار سختی بر سر سفید شد مو در تنگنای این کوه بهمن گرفت ما را

1 لوح دنیا از خط مهر و محبت ساده است ساده تر لوح کسی کو دل بدنیا داده است

2 داغ یاران، محنت دنیا، نفاق همدمان جمله اسباب گذشتن از جهان آماده است