1 قضا را من و پیری از فاریاب رسیدیم در خاک مغرب به آب

2 مرا یک درم بود برداشتند به کشتی و درویش بگذاشتند

3 سیاهان براندند کشتی چو دود که آن ناخدا نا خدا ترس بود

4 مرا گریه آمد ز تیمار جفت بر آن گریه قهقه بخندید و گفت

5 مخور غم برای من ای پر خرد مرا آن کس آرد که کشتی برد

6 بگسترد سجاده بر روی آب خیال است پنداشتم یا به خواب

7 ز مدهوشیم دیده آن شب نخفت نگه بامدادان به من کرد و گفت

8 تو لنگی به چوب آمدی من به پای تو را کشتی آورد و ما را خدای

9 چرا اهل معنی بدین نگروند که ابدال در آب و آتش روند؟

10 نه طفلی کز آتش ندارد خبر نگه داردش مادر مهرور؟

11 پس آنان که در وجد مستغرقند شب و روز در عین حفظ حقند

12 نگه دارد از تاب آتش خلیل چو تابوت موسی ز غرقاب نیل

13 چو کودک به دست شناور برست نترسد وگر دجله پهناورست

14 تو بر روی دریا قدم چون زنی چو مردان که بر خشک تردامنی؟