1 در این محفل ندارد یمن راحت چشم واکردن پریشانی‌ست مشت خاک را سر بر هوا کردن

2 اگر یک سجده احرام نماز نیستی بندی قضای هر دو عالم می‌توان یکجا ادا کردن

3 مشو مغرور بنیادی که پروازست تعمیرش ز غفلت چند خواهی تکیه بر بال هما کردن

4 بساط چیدهٔ صبح از نفس هم می‌خورد بر هم ندارد آنقدر اجزای ما را توتیا کردن

5 رهایی نیست روشن‌طینتان را از سیه‌بختی که نور و سایه را نتوان ‌به تیغ از هم جدا کردن

6 می مینای آگاهی فنا کیفیت است اینجا به بنیاد خود آتش زد شرار از چشم وا کردن

7 مقام عافیت جز آستان دل نمی‌باشد چو حیرت ‌بایدم در خانهٔ‌ آیینه جا کردن

8 تمنا شد دلیل من به طوف‌ کعبهٔ فیضی که از هر نقش پایم می‌توان دست دعاکردن

9 به عریانی ‌گریبان‌چاکی از سازم نمی‌خندد مدوز ای وهم بر پیراهن مجنون قبا کردن

10 گداز یأس در بارم مکن تکلیف اظهارم شنیدم سرمه است و سرمه نتواند صدا کردن

11 اگر روشن شود بیدل خط پرگار تحقیقت توانی بی‌تأمل ابتدا را انتها کردن