در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 359

1 در این جو دل چو دولاب خرابست که هر سویی که گردد پیشش آبست

2 وگر تو پشت سوی آب داری به پیش روت آب اندر شتابست

3 چگونه جان برد سایه ز خورشید که جان او به دست آفتابست

4 اگر سایه کند گردن درازی رخ خورشید آن دم در نقابست

5 زهی خورشید کاین خورشید پیشش چو سیماب از خطر در اضطرابست

6 چو سیماب‌ست مه بر کف مفلوج بجز یک شب دگر در انسکابست

7 به هر سی شب دو شب جمع‌ست و لاغر دگر فرقت کشد فرقت عذابست

8 اگر چه زار گردد تازه روی‌ست ضحوکی عاشقان را خوی و دابست

9 زید خندان بمیرد نیز خندان که سوی بخت خندانش ایابست

10 خمش کن زانک آفات بصیرت همیشه از سؤالست و جوابست