در مطبخ دنیا تو همه دود خوری از بخارایی رباعی 7

1 چو سرو هر که در این بوستان هوای تو کرد ز گریه پای به گِل ماند و سر فدای تو کرد

2 ز گریه دامن دُر داشت چشم من لیکن به دیده هرچه که بودش همه فدای تو کرد

1 ای لبت کام دل بی‌سروسامانی چند کاکلت حلقهٔ سودای پریشانی چند

2 کوکب سعدی و منظور سبک روحانی قدر وصل تو چه دانند گران جانی چند

1 چون نه شادیّ و نه محنت به کسی می‌ماند به غمش هم‌نفسم تا نفسی می‌ماند

2 هوس خاتم دولت مکن ای دل کآن نیز می‌رود زود ز دست و هوسی می‌ماند