بجهان دردمندان از اقبال لاهوری زبور عجم 41

1 دل من رازدان جسم و جان است نپنداری اجل بر من گران است

2 چه غم گر یک جهان گم شد ز چشمم هنوز اندر ضمیرم صد جهان است

1 زمانه باز برافروخت آتش نمرود که آشکار شود جوهر مسلمانی

2 بیا که پرده ز داغ جگر بر اندازیم که آفتاب جهانگیر شد ز عریانی

1 بهل افسانهٔ آن پا چراغی حدیث سوز او آزار گوش است

2 من آن پروانه را پروانه دانم که جانش سخت کوش و شعله نوش است

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران