در قرن بیستم بشود، آدمی سوار از میرزاده عشقی مقطع 2

1 دل پر خون من را کس ندارد سر مجنون من را کس ندارد

2 همه کس را، ز گردون دل کباب است ولی گردون من را کس ندارد

1 به پندار دانای مغرب زمین پدید آور پند نو «داروین»

2 زمانه ز میمون، دمی کم نمود سپس ناسزا نامش، آدم نمود

1 مکش که بیهده این نقش می کشی نقاش که خون بگریی: اگر پی بری به احوالم؟

2 چه حاجت است پس از من بماند این تمثال؟ فلک چه کرد به من، تا کند به تمثالم!

1 آتشین طبع تو عشقی که روانست چو آب رخ دوشیزه فکر از چه فکنده است نقاب

2 در حجاب است سخن گر چه بود ضد حجاب بس خرابی ز حجاب است که ناید به حساب

1 جهان را دائما این رسم و این آیین نمی‌ماند اگر چندی چنین ماندست، بیش از این نمی‌ماند

2 به چندین سال عمر، این نکته را هر سال سنجیدی که آن اوضاع دی، در فصل فروردین نمی‌ماند