در خرابات عاشقان کوییست از اوحدی مراغه‌ای غزل 135

1 در خرابات عاشقان کوییست وندرو خانهٔ پریروییست

2 طوق‌داران چشم آن ماهند هر کجا بسته طاق ابروییست

3 به نفس چون نسیم جان بخشد هر کرا از نسیم او بوییست

4 ورقی باز کردم از سخنش زیر هر توی آن سخن توییست

5 من ازو دور و او به من نزدیک پرده اندر میان من و اوییست

6 سوی او راهبر ندانم شد تا مرا رخ به سایه و موییست

7 اوحدی، با کسی مگوی دگر نام آن بت، که نازکش خوییست