1 در بساطی که دم تیغ ادب آخته‌اند بی‌نیازان سر و گردن به خم افراخته‌اند

2 نه فلک را به خود افتاده‌سر وکار جدال عرصه خالی و ز حیرت سپر انداخته‌اند

3 در مقامی‌که دل و دیده و دیدار یکیست همه داغند که آیینه نپرداخته‌اند

4 چه بهار و چه خزان در چمنستان حضور عرض هر رنگ که دادند همان باخته‌اند

5 همچو عنقاکه به جز نام ندارد اثری همه آوازه ی پرواز ز پر ساخته‌اند

6 بلبلان‌چمن قرب به‌آهنگ‌یقین می‌سرایند و همان هم سبق فاخته‌اند

7 از ازل تا به ابد آنچه تماشا کردیم خود نمایان خیال آینه پرداخته‌ اند

8 گر به‌ منزل نرسیده ست‌ کسی نیست عجب کان سوی خویش ندارند ره‌ و تاخته‌اند

9 چاره ی خودسری خلق چه امکان دارد شش‌جهت انجمن عیش به غم ساخته‌اند

10 خودشناسی عرض جوهر یکتایی نیست بیدل اینها همه خویشند که نشناخته‌اند