بصدق فطرت رندانهء از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 139

1 شبی زار نالید ابر بهار که این زندگی گریهٔ پیهم است

2 درخشید برق سبک سیر و گفت خطا کرده ئی خندهٔ یکدم است

1 ای ردایت پردهٔ ناموس ما تاب تو سرمایهٔ فانوس ما

2 طینت پاک تو ما را رحمت است قوت دین و اساس ملت است

1 تارک آفل براهیم خلیل انبیا را نقش پای او دلیل

2 آن خدای لم یزل را آیتی داشت در دل آرزوی ملتی

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران