ای صبح ز فیض نفست عرش جناب از قدسی مشهدی رباعی 38

1 چند سوزد برق غم مشتی خس و خاشاک را آتشی خواهم که سوزد خرمن افلاک را

2 چشم ما پاک است چون خورشید از آلودگی دامن پاکی بود شایسته چشم پاک را

1 در راه تا رود ز من آن نازنین جدا دستش جدا عنان کشد و آستین جدا

2 چون بر نشان پای تو مالم رح نیاز نتوان چو سایه کرد مرا از زمین جدا

1 غمش فشانده ز دامن غبار ننگ ترا کسی چه می‌کند ای دل فضای تنگ ترا

2 ز بس که تیر ترا صید در نظر دارد غلط نموده به مژگان پر خدنگ ترا