صبح از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2497

1 صبح چو آفتاب زد رایت روشناییی لعل و عقیق می‌کند در دل کان گداییی

2 گر ز فلک نهان بود در ظلمات کان بود گوهر سنگ را بود با فلک آشناییی

3 نور ز شرق می‌زند کوه شکاف می‌کند در دل سنگ می‌نهد شعشعه عطاییی

4 در پی هر منوری هست یقین منوری در پی هر زمینیی مرتقب سماییی

5 صورت بت نمی‌شود بی‌دل و دست آزری آزر بتگری کجا باشد بی‌خداییی

6 گفت پیمبر به حق کآدمی است کان زر فرق میان کان و کان هست به زرنماییی