در آینه چون از جلال الدین محمد مولوی غزل 1453

1 بود لقمان پیش خواجهٔ خویشتن در میان بندگانش خوارتن

2 می‌فرستاد او غلامان را به باغ تا که میوه آیدش بهر فراغ

1 گفت پیغامبر صباحی زید را کیف اصبحت ای رفیق با صفا

2 گفت عبدا مؤمنا باز اوش گفت کو نشان از باغ ایمان گر شکفت

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو