بصحرای هوس تا کی دلا سر در هوا گردی از کلیم غزل 566

1 بصحرای هوس تا کی دلا سر در هوا گردی نمی بینی رهی ترسم که گم گردی چو وا گردی

2 تو بر تن کی توانی چار تکبیر فنا گفتن که هر جا چار راهی بنگری خواهی گدا گردی

3 بتن نقش حصیر فقر وقتی دلنشین گردد که از محنت شکسته استخوان چون بوریا گردی

4 ز پا افتادگان را در جوانی دستگیری کن به پیری گر نمی خواهی که محتاج عصا گردی

5 سر خجلت زشرم کرده ها اکنون بزیر افکن چه منت بر حیا داری چو از پیری دو تا گردی

6 نمی گویم که بار دوش کس شو، اینقدر گویم که در میخانه عیبست ار بپای خویش وا گردی

7 نقاب غنچه چون بگشاد دیگر بسته کی گردد مباد ای گل جدا از پرده شرم و حیا گردی

8 خدنگ طعنه دایم سوی تیرانداز برگردد کسی را قدر مشکن گر نخواهی کم بها گردی

9 چو در دام غمی افتی، پر و بال آنقدر میزن که باشد قوت پرواز اگر روزی رها گردی

10 کلیم این شیوه تردامنان است از تو کی زیبد که همچون موج هر جانب به دنبال هوا گردی