در باغ بهشت است این که الحال از قدسی مشهدی مثنوی 23

1 در باغ بهشت است این که الحال برآورده به سنگش، پیرپنجال

2 چو وقت آید که بگشایند این در به کشمیر آمدن باشد میسر

3 درین منزل دل کشمیر نگشود به پنجاب آمدی گر راه می‌بود

4 نشد زین روستا آزاد کشمیر جوانی در میان کوه شد پیر

5 بهشتی مانده در سنگین حصاری گلی، اما به دست مشت خاری

6 هما مسکن درین کشور ندارد کسی فر غیر نیلوفر ندارد

7 اگر می‌بودم اینجا در جوانی دلم می‌داد داد کامرانی

8 فلک روزی مرا افکند اینجا که عینک می‌نهم بحر تماشا

9 به سیر باغ روزی یافتم بار که خار از گل ندانستم، گل از خار

10 دلی را کز تعلق گشته آزاد چه سود از جلوه سروست و شمشاد؟

11 لبی کو پارسایی را ثنا گفت لب یار و لب جامش دعا گفت

12 رسد گر فیض کشمیرم به فریاد روان شیخ صنعان را کنم شاد

13 مگو اینجا ز ترسا آدمی نیست که هندو را هم از ترسا کمی نیست

14 چنان زد پارسایی در دلم چنگ که رنگ از می گریزان شد، می از رنگ